Míjn Nederlander van het jaar 2007 !

nosheadlines.nl

Kersthaas

Wauw, op de valreep heb ik mijn Nederlander van het jaar 2007! Geert Wilders. Wát?! hoor ik u al denken. Is-ie helemaal van God los? Maar mijn derde kerstdag is zo vrolijk begonnen dankzij deze Wilders. Je moet je voorstellen; je hebt twee kerstdagen gehad, plus die autoloze maandag daarvoor. Donderdag sta je op met het idee dat het jaar niets spannends meer oplevert. En dan bij het ontbijtjournaal word je met het nieuws om de oren geslagen dat Wilders “boos is op onze koningin” en dat hij vindt dat zij “als een haas uit het kabinet moet worden gestuurd”. Nog geheel in een bepaalde stemming vroeg ik me oprecht af: als wat voor soort haas? Paashazen hadden we al en kerstkonijnen ook. Maar een kersthaas was toch wel erg leuk. Ik zag het ook helemaal voor me, in een soort karikatuur, hoe Wilders als een gefrustreerde kok – die almaar op het kookpunt van woede verkeert – zijn messen slijpt en dat Beatrix – uiteraard als angsthaas uitgebeeld – als een hazenwind uit de keuken wegspurt.

O mijn God, de Nederlandse politiek wordt steeds kolderieker. Ik weet niet of het aan mij ligt. Of dat ik juist dankzij tien jaar Suriname de smaak te pakken heb gekregen. Ik ga niet beweren dat Nederland een bananenrepubliek is, maar de tijden van statige staatslieden als Den Uyl, Van Agt, Lubbers, Ien Dales en Neelie Smit Kroes lijken voorgoed voorbij. Als je tegenwoordig wil lachen, gieren en brullen – en je hebt genoeg van knakkers als Paul de Leeuw – dan moet je vooral kijken naar programma’s zoals Den Haag Vandaag of Nova.

Ik moet ook zeggen dat ik op de valreep van 2007 diepe respect heb herwonnen voor onze koningin. Ik citeer uit haar kerstrede: “Vandaag zien we een neiging tegenstellingen juist te verscherpen. Grofheid in woord en daad tast de verdraagzaamheid aan. Discussies ontaarden in verharde verhoudingen. In zo'n sfeer worden mensen al snel als groep over één kam geschoren en worden vooroordelen als waarheid aangenomen. Daarmee erodeert de gemeenschapszin.”

Met dank aan Geert Wilders, mijn man van het jaar 2007: ik had die hele kersttoespraak niet eens gehoord – en met mij velen – maar dank zij hem kon de gehele natie alsnog horen wat de koningin ervan vindt. Straight to the point: niet om de hete brei draaien. En dat uit de mond van de vorstin, die meestal– op grond van ministeriële verantwoordelijkheid – angstvallig wordt afgeschermd. Maar nu is ze gewoon door de regering als een kanon in stelling gebracht: boef, boef, boef… Wie de schoen past, trekke hem aan. En Wilders paste die schoen maar al te gretig. “De PVV komt in de hele tekst niet voor, maar iedereen begrijpt wel op wie ze doelt”, kermde hij. Is dit zelfkennis of ordinair door de mand vallen?

Als hij echt een politicus van kaliber was had hij gewoon moeten zwijgen of op zijn hooguit moeten zeggen: “Ik voel me niet aangesproken.” Maar hij kon niet op tegen de zinsnede: “Grofheid in woord en daad tast de verdraagzaamheid aan.” Want menigeen denkt dat je maar ongestraft door kan gaan met verbaal geweld en je daarbij verschuilt achter: vrijheid van meningsuiting. Maar dit grondrecht heeft wel als toevoeging: ‘behoudens ieders verantwoordelijkheid’. En deze toevoeging wordt maar al te gemakkelijk onbesproken gelaten. Maar dankzij de koningin heeft het weer aan kracht gewonnen. Waar de speech van prinses Máxima te dom voor woorden was, heeft onze Hare Majesteit alles weer rechtgezet wat het koningshuis betreft.

Juist nu wordt het duidelijk dat het koningschap meer dan alleen maar ceremonieel dient te zijn. Als er harde noten moeten worden gekraakt dan schuiven we, zoals bij het echte schaakspel, de almachtige koningin naar voren. En Wilders, als vijandelijke loper, is er danig van geschrokken. Zo erg zelfs dat hij het respect heeft verloren voor een van de symbolen waarop “dé Nederlander” trots is. Dé Nederlander - die overigens volgens Máxima niet bestaat - mag je alles afpakken op drie dingen na: zijn kroket, zijn frikadel en zijn koningin.

De uithaal van Wilders naar de vorstin, roept op tot extra waakzaamheid. Ze moet “als een haas” worden verjaagd. Typisch fascisme: je verdraagt geen enkele tegenspraak. Alle obstakels moeten subiet met wortel en al worden uitgeroeid. Dus Nederlanders, zwart en wit, ik heb één Nieuwjaarsboodschap aan u: laat u niet misleiden door de mooie praatjes van Wilders. Maar denk aan deze legendarische woorden: ‘Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht’.

floris.web-log.nl

Het klinkt zwaar; maar ik voel me werkelijk zo verlicht en verblijd door die Wilders: Ik kijk nu al uit naar het kerstdiner van 2008; dan ga ik voor de koninklijke haas. Tot die tijd: het allerbeste voor het nieuwe jaar en... breng een extra toost uit op onze koningin!


Dit is een bewerking van de radiocolumn 'De brainwaves van Iwan Brave' van 29 december 14:00 u. On demand te beluisteren op: Faya/Caribbean FM (Salto)

Witte Waakhonden

Gesjoemel in de Bijlmer

‘Zuidoost sjoemelt met subsidies’, opende het Parool verleden week donderdag schreeuwerig. Een extra kadertje verwees hijgerig naar de binnenpagina’s met onder meer: ‘Gesjoemel: Wie deed wat fout?’ Ik zag meteen de bui al hangen. Eigenlijk las ik: ‘De Bijlmer sjoemelt’.
Mijn vrees werd bewaarheid: het betrof vrijwel allemaal allochtone deelraadsleden (van de PvdA). Deelraadsvoorzitter André Bhola werd als eerste genoemd, gevolgd door Mala Eckhardt, Ernest Owusu-Sekere, Egbert Doest, Henk Lalji, Stephen Kwasi en – als een doekje voor het bloeden – de oer-Hollandse naam Willem van Driel van de SP.

Maar wat ik ook las en hoe schreeuwerig de koppen ook, de inhoud was nou niet bepaald schokkend. Het ging allemaal om relatieve keutelbedragjes. Bovendien sprak het rapport van de Amsterdamse Rekenkamer niet van concreet aantoonbaar gesjoemel maar van ‘belangenverstrengeling’. Hé, toch wel geheel iets anders. Zo was Bohla tot 2006 voorzitter van welzijnsstichting Anand Joti, maar had hij de jaren ervoor een motie mede-ingediend voor subsidie van 50.000 euro voor gezondheidsprojecten. Let wel: voor in het algemeen en niet specifiek alleen voor zijn eigen welzijnsstichting. Wel verzorgde Bhola een cursus diabetes en hart- en vaatziekten en ontving hiervoor 2180 euro, aldus de krant. Vijf familieleden namen kosteloos deel aan de cursus.

En toen kwam bij mij een boosheid opzetten. Ach, dat mogelijke gesjoemel of die belangenverstrengeling stoorde mij niet eens zozeer. Denk maar aan oud-premier Ruud Lubbers met zijn Hollandia Kloos – en dan weet je dat het geen kwaal is van uitsluitend zwarte politici op deelraadniveau. Maar ik ergerde me aan die kleine keutelbedragjes. Als je dan toch het eigen blazoen besmeurt, waarom dan niet voor miljoenen! Potdorie, blijven wij Surinamers ons huid zo goedkoop verkopen.

Deelraadpolitiek is bij uitstek dorpspolitiek; logisch dan ook dat het Parool als dorpsbode kruimeldiefstal van de daken schreeuwt. Doet me denken aan de Surinaamse politiek. Wat mij in die afgelopen tien jaar in Paramaribo heeft verbaasd zijn niet zozeer de corruptie en gesjoemel, maar het kruimelgehalte ervan. Een recent voorbeeld is het uitglijden van de Surinaamse minister Alice Amafo, die haar verjaardag uit de staatskas had gefinancierd voor omgerekend 5000 euro. Familieleden, onder wie moeder Amafo als kok, profiteerden gretig ervan en exit was het boegbeeld van politieke verjonging in Suriname. Voor vijfduizend grijpstuivers had Amafo haar toppositie verkwanseld en die van haar achterban. Hoe veel meer politieke munt had ze eruit kunnen slaan bij het uitzitten van de rit!

De volgende dag sprak ik een kennis die in de reïntegratiebusiness zit. Hij vond de berichtgeving over het gesjoemel in Zuidoost maar tendentieus. “Weet je dat vorig jaar in Nederland 1,5 miljard gepompt is in reïntegratie en dit jaar wordt het 2,2 miljard. En het zijn vooral autochtone bedrijven die hiervan profiteren door allerlei subsidies en belangenverstrengeling.” Dus die bedragen in Zuidoost gaan in vergelijking ‘nergens over’, was zijn standpunt.
Ook een Surinaamse radiocollega was deze mening toegedaan. “Het is maar een schijntje”, zei deze. “Weet je bovendien hoe moeilijk het is om vrijwilligers binnen de Surinaamse gemeenschap te vinden? Het is maar een klein groepje dat sociaal actief is en daarom al gauw wordt aangetrokken als deelraadslid.”

Mijn boosheid ebde al grotendeels weg door deze nuanceringen. Overigens miste ik nog iets in al die artikelen: een weerwoord van genoemde deelraadsleden. Ik kreeg André Bhola te pakken, nog voordat zijn politieke kop dinsdagavond rolde. Hij was danig aangeslagen. “Men heeft niet gekeken bij het onderzoek wat ik al 31 jaar lang beteken voor de Surinaamse gemeenschap”, zei hij over zijn maatschappelijke staat van dienst. Luisterend naar Bhola bleek de door het Parool als zeer heet belichte soep wel erg koud. Wat blijkt: hij heeft inderdaad die cursus verzorgd, maar zijn stichting waarvoor hij als vrijwilliger werkt, heeft het honorarium opgestreken.
“Geen enkele cent is daarvan in mijn eigen zakken gegaan. Ook een arts en een verpleegkundige hebben een lezing gehouden; zij hebben een cadeaubon gekregen; ook die heb ik niet aangenomen.”
En hoe zit het dan met die vijf familieleden die die cursus ‘kosteloos’ hebben gevolgd? “Die was gewoon gratis toegankelijk voor iedereen.”

En zo had Bhola op elk punt een bevredigend antwoord. Een ander relativerend detail is dat Zuidoost zelf om het onderzoek van de Rekenkamer heeft gevraagd naar aanleiding van een artikel in de Volkskrant. “Maar zoals het onderzoek nu tegen ons wordt gebruikt, is schokkend. Ik wil geen deelraadslid zijn dat alleen maar komt vergaderen en stukken doorneemt. Ik sta midden in die Bijlmergemeenschap. Ik weet zeker dat als je een dergelijk onderzoek in heel Nederland doet, je overal tot dezelfde conclusie komt.”

En daarin zou Bhola weleens groot gelijk kunnen hebben. “De wijze waarop de media dit naar buiten hebben gebracht, is voor mij onherstelbaar”, concludeert hij getergd. Volgens een ‘risicoanalyse’ van het gemeentelijk Bureau Integriteit blijkt dat sommige allochtone politici voor zichzelf ‘strengere normen’ hanteren . ‘Ze doen dat omdat ze vrezen dat in hun geval de schijn van belangenverstrengeling eerder gewekt zal worden’. Ook Bhola had als bestuurder moeten weten dat hij zich in grijs gebied begaf en vanwege zijn huidskleur extra in de smiezen wordt gehouden. De witte waakhonden slaan dan bij het minste en geringste extra hard aan. Deze misschatting is Bhola met al zijn sociaal-maatschappelijke bagage aan te rekenen. Iwan Brave

Lees ook:
Drie deelraadsleden uit PvdA-fractie gezet
Rapport Rekenkamer Amsterdam

Gepast of on(aan)gepast?

anp

Past Oranje de Surinaamse vlag?

Even één ding voorop gesteld. Hoe prachtig en veelbelovend de overwinning van Jong Oranje ook is, Nederland moet zich nog altijd zien te bewijzen als het om de echte knikkers gaat. Voor de bakermat van het ‘totaalvoetbal’ is slechts één Europese titel (1988) maar schamel. Tweemaal semi-wereldkampioen telt simpelweg niet mee in de annalen. Nederland mag dan wel totaalvoetbal hebben uitgevonden, maar zolang je geen enkele WK-titel heb, mag je jezelf niet rekenen tot de voetbalgiganten zoals Brazilië, Duitsland, Italië en Argentinië die meerdere WK-, Europese en Zuid-Amerikaanse titels op hun conto hebben.

Persoonlijk heb ik de EK-race van Jong Oranje niet op de voet gevolgd. Maar tijdens nieuwsuitzendingen en in de kranten ontging het mij niet dat er een Jong Oranjegekte was ontstaan. Overigens bekroop het gevoel van komkommertijd mij. Maar enfin. Ik ben nu eenmaal geen ijskonijn. Dus toen mijn goede vriend Joseph mij opbelde met de mededeling dat hij langskwam om naar de finale te kijken, zei ik meteen ja. Wel was ik bang voor een typische Oranjedebacle: verliezen in de finale!

Maar gelukkig; het trauma van de vele verloren hele en halve WK-finales lijkt definitief achter ons. Zwart Oranje denderde met 4-1 over de Serviërs die ook in de loopgraven als vechtlustig te boek staan. Of moet ik zeggen: Jong Suriname? Die vraag stelde ik me vooral af toen na afloop het overvloedige oranje zowat bedolven werd onder de vele Surinaamse vlaggen die menig Oranjespeler van Surinaamse origine liet wapperen. “Jong Suriname, Europees kampioen 2007!” riep ik ironisch. Joseph, autochtoon, moest er hartelijk om lachen.

Ik had een dubbel gevoel. Enerzijds realiseerde ik mij dat in heel Europa en daarbuiten Surinaamse vlaggen live wapperden. Iets dat ik natuurlijk stoer vond en waarop ik trots was. Maar ik was ook meteen bezorgd. Niet of het al dan niet gepast was, maar ik zei tegen Joseph: “Reken maar dat in de media de kritiek zal losbarsten.” En ja hoor; zoals zeer verwachtbaar vroeg onder meer koranhater Geert Wilders zich af of nou Suriname of Nederland kampioen was geworden.

‘Gepast of ongepast?’ gonst nu de hamvraag. Mijn antwoord: het is een wisselwerking. Hoe hoger het Geert Wildersgehalte van de Nederlandse samenleving – en dat is momenteel zeer hoog – des te meer Surinaamse, Marokkaanse Turkse of wat voor exotische vlaggen dan ook zullen wapperen voor, tijdens en na het Wilhelmus. Als je in een maatschappij niet voor vol meetelt dan grijp je automatisch naar de zogenoemde ‘eigen identiteit’. Waaraan moet je je anders vasthouden?

Voortdurend horen en lezen we dat de Nederlandse economie meer dan ooit tevoren floreert en dat de banen ‘voor het oprapen’ liggen. Vreemd, maar waar komt dan die suggestie vandaan voor ‘anoniem solliciteren’? En als we ook op straat kijken en de onevenredige oververtegenwoordiging zien van ‘allochtonen’ onder de parkeerwachters, kaartcontroleurs, tramconducteurs, metrocontroleurs, verkeersregelaars en wat dies meer zij, dan zegt dat heel veel over de discriminatie op de Nederlandse arbeidsmarkt. Ik noem het vooral ‘geüniformeerde werkloosheid’. Kortom: als zwarte of allochtone Nederlander maak je vooral kans op een gesubsidieerde schijnbaan of als topsporter. Dus als Wilders zich met succes gaat beijveren voor minder uitsluiting binnen de Nederlandse samenleving, dan ben ik ervan overtuigd dat hooguit een verdwaalde Surinaamse vlag zal wapperen bij een volgend kampioenschap van Oranje.

Al die Surinaamse vlaggen waren niet zozeer een uiting van ‘trots zijn op je roots’ – ook al denken de meeste zwarte voetballers dat zelf werkelijk – maar één van triomf. Ja logisch, hoor ik velen dan denken; ze zijn toch kampioen geworden. Maar ik bedoel: triomf omdat je ondanks alle tegenslagen, tegenwerkingen en obstakels vanwege je afkomst toch de top van de berg heb weten bereiken. En daarmee – en dat maakt dit verhaal sluitend – de bevestiging dat je vooral dankzij je afkomst, in de zin van kwaliteit, kampioen bent geworden. Vergelijk het maar met Hollywood: Amerikaans maar gebouwd op een Joods financieel fundament. En zo steunt de bakermat van het totaalvoetbal op een ‘Surinaams’ fundament. Jawel Geert, de naweeën van de VOC beginnen nu pas echt! En wie haalt wederom de zilvervloot binnen: Nederland. Gepast of on(aan)gepast? Iwan Brave

Lees ook:
KNVB verbiedt buitenlandse vlaggen bij Oranje
Laat Surinaamse spelers met hun voeten spreken!
Voetballers, jullie hebben een daad gesteld
"Het begon niet met Gullit en Rijkaard"
Of kijk naar:
Warm onthaal onze jongens in Suriname